Hallo allemaal!

Mijn vorige reisverslag is al weer ruim een week geleden en daarom was eigenlijk mijn bedoeling om gisteren te schrijven, maar om verschillende redenen is dat niet gelukt.

Vorige week maandag ben ik, samen met Maaike en Jose begonnen met Franse les. Deze werd gegeven door een Nederlandse vrouw die hier woont, Ilonka. Naast dat ze ons uiteraard een beetje Frans heeft geleerd heeft zij ook veel verteld over het land en de cultuur, wat erg interessant en handig was om te weten. Ook hebben we in de middag heerlijk bij Ilonka gegeten.

Dinsdag en woensdag waren zo'n beetje het zelfde als maandag, behalve dat ik dinsdagmiddag ben verhuisd naar mijn vanaf nu vaste gastgezin. Ook dit zijn erg aardige mensen, maar ook totaal anders. In het andere gastgezin had ik vrijwel alleen maar contact met de man, terwijl ik hier met iedereen contact heb. Het gezin bestaan uit een vader en moeder; Eric en Fatou, met drie kinderen; Fao, Junior en Mami. Junior logeert op het moment nog bij familie in Ouaga. Ook is er een huishoudster in huis die niet veel ouder zou zijn dan Fao die 11 jaar is, maar dat is hier normaal.

En dan nu: zoals velen al weten is er woensdag avond een staatsgreep gepleegd door het privé leger van de vorigjaar afgezette president. Wat betekende dat ik donderdag niet naar mijn eerste werkdag op het HIV-project kon maar binnen moest blijven, vanwege protesten. Ondanks dat het behoorlijk saai was ben ik de dag wel doorgekomen door nog wat Frans te oefenen en lekker in de zon te lezen.

Vrijdag ochtend was het rustig genoeg om naar het dorp voor de wondzorg te gaan. Samen met Marie, Hanneke en Evelien (twee vrijwilligsters die woensdag waren aangekomen in Bobo) ben ik op pad gegaan. In het dorp wordt erg primitief geleefd en ze wisten eerst dus helemaal niet dat er een staatsgreep was gepleegd, tot er maar eens iemand in de stad was gaan kijken omdat ze wel door hadden dat er iets aan de hand was. Het was een erg leuk dorpje en ook de wondzorg was leuk, al hadden we maar een stuk of tien kinderen kunnen verzamelen met een wondje. Al was er aan kinderen geen tekort, we hadden er minstens dertig achter ons aanlopen, want blanken zijn wel heeel interessant. Maar als op 1 oktober de school weer is begonnen hoeven we ze niet meer bij elkaar te zoeken en wordt het volgens Marie hard door werken. Op de terug weg naar de stad gingen we nog even langs bij de boerderij van de zoon van de vorigjaar afgezette burgemeester van Bobo. Hier hebben we een krokodil gezien en een jong van een soort antilope, ik weet niet meer wat het precies was. Maar we moesten daar al weer vrij snel weg vluchten omdat er een stoet demonstranten aan zou komen. Dus zijn we snel terug in de richting van het dorp gereden. Daaf heeft Marie wat rond gebeld maar er bleek niks aan de hand te zijn dus konden we gewoon rustig terug naar de stad rijden.

De volgende dag, zaterdag, was weer binnen blijven. Ook deze dag ben ik doorgekomen door nog wat Frans te oefenen en door te lezen.

Gisteren zijn we met z'n zessen naar Bama gereden omdat het in de stad nog onrustig was en vrijwel alles dicht zat. Bama is zijn dorpje zo'n 20 km buiten de stad en we hebben er lekker wat gegeten en gedronken. Op de terug weg zijn we weer langs de boerderij gegaan waar we naar de rest van de dieren zijn gaan kijken, waarvan de meest bijzondere een leguaan en schildpadden waren. Nadat we alle dieren gezien hadden moesten we schuilen voor de regen. Gelukkig hadden we een kaartspel bij ons en hebben dus gezellig zitten pesten. Toen de regen voorbij was wilden we weer verder naar huis gaan. Maar helaas wilde de auto, die de dag ervoor al wat kuren begon te krijgen en die dag ook al niet zo lekker meer liep, niet meer starten. Het werd al vrij snel donker en uiteindelijk kwamen een paar manen van de boerderij erachter dat de benzine op was. Wat vrijwel onmogelijk was, maar goed. Marie had iemand gebeld om benzine te komen brengen, wat bijna onverkrijgbaar is op het moment, maar na een half uur wachten was het er. Nadat de benzine erin zat en een man met zijn mond nog wat benzine in een slangetje had gespoten, deed de auto het weer. Maar daar was ook alles mee gezegd. Het leek wel of we over de meest hobbelige zandweg van Burkina reden terwijl we toch echt over het asfalt gingen. Maar het was wel gezellig.

Toen ik thuis kwam wilde ik eigenlijk mijn blog nog schrijven maar ik was erg moe en toen ook het internet nog uitviel stelde ik het maar uit naar vandaag.

Vandaag ben ik in de ochtend met de taxi naar Hanneke en Evelien gegaan om daar vervolgens door Marie opgehaald te worden, met de auto die het al weer veel beter deed. Het gastgezin van Hanneke en Evelien woont naast de hoogste baas van de politie en zo had Marie het ook aan hem uitgelegd, maar blijkbaar had hij begrepen dat ik daar moest zijn, en niet bij het huis ernaast. Dus werden we daar voor de poort even omsingeld door een aantal agenten met een AK 47. Gelukkig was er een agent die engels sprak dus heb ik hem even uitgelegd dat het een misverstand was.

Toen Marie ons had opgehaald zijn we naar een kleine kliniek gegaan om daar even kennis te gaan maken en eventueel te gaan werken, maar de drukte was net voorbij. Toen zijn we maar opweg gegaan naar Maaike en Jose, die bij Ilonka sliepen omdat hun gastgezin het huis uit was vanwege de veiligheid. Onderweg hebben we nog om moeten rijden omdat de protesten al weer begonnen waren en er verschillende wegblokkades waren. De spanning werd een beetje opgevoerd maar het was ook wel weer grappig om te zien; allemaal toeterende mensen op een brommertje met takken in hun hand. Toen we bij Ilonka aangekomen waren konden we daar voorlopig niet meer weg. Gelukkig was het erg gezellig met z'n allen. We hadden een soort van staatsgreepbucketlist gemaakt waar we zelfs geweerschoten en een burgeroorlog op konden afstrepen. Gelukkig was die oorlog na een uur al weer voorbij. Het reguliere leger had besloten om de macht maar weer eens te gaan afpakken van het privé leger van de oud president, maar die hadden aangegeven zich niet over te geven. Na een uur deden ze dat toch maar omdat hun leger uit ongeveer 1000 man bestond en het reguliere leger uit alle hoeken van het land onderweg was naar Ouaga. Het was dus feest en de protesten waren afgelopen, waardoor we even naar het centrum konden om te kijken of er winkels open waren, maar helaas. Gelukkig konden we wel weer veilig naar huis.

En owja, de eerste keer dat we naar de boerderij geweest waren ben ik nog aangevallen door een bok, terwijl ik net nog had gezegd dat het wel fijn was dat ze hier zaten vast gebonden wat in de stad niet zo is. Toen konden we er om lachen, maar later bedachten we dat ik toch behoorlijk geluk had gehad.

Dit was het dan weer en ik zal de volgende blog eerder schrijven dan acht dagen, zodat jullie niet in een keer zoveel hoeven te lezen en ik zeker weer dat ik niks vergeet. Morgen zal ik ook nog even een poging doen wat meer foto's te plaatsen.

De groeten vanuit Burkina Faso!